MILLO VELLO

Estabamos xogando, como outra tarde máis, á escoba. Eu ía gañando e, como de costume, chinchaba á miña abuela Fita, igual que facía ela comigo no mesmo caso.

Recordo dende pequenx á miña familia xogar ás cartas, ritual social do que todxs xs adultxs desfrutaban. Chinchón, habitualmente. A cita anual máis importante era a de fin de ano, onde varias xeracións xuntábanse arredor da mesa grande da cocina e apostaban cartos. Era tradición que algunhas persoas xogaran toda a noite e empalmaran coa mañá seguinte, sen durmir e facendo alarde de frescura e bo humor. Miña nai era unha delas. E miña abuela Fita, outra.

Fita ía perdendo, pero díxome con picardía: “non pasa nada, non me preocupa. Teño millo vello”.  Ela gañara a partida anterior, ou as anteriores, así que tiña remanente suficiente de victorias para restregarmo nas narices e alimentar a disputa.

En verdade, tanto a ela como a min dábanos igual gañar ou perder. Era o noso xeito de pasar o tempo xuntxs.